کمپ زول در آلمان/ Suhl Camp

کمپ شهر زول آلمان Suhl Germany کمپ شهر زول یه مجتمع بزرگ‌ است با پنج بلوک ساختمانی بزرگ مسکونی، هر بلوک با زیرزمین شش طبقه دارد و هر طبقه چهل و هشت اتاق، بعلاوه یک بلوک بزرگ پنج طبقه دیگر که شامل آشپزخانه و بخش اداری است. من به این کمپ میگم اردوگاه کار اجباری آشویتس، دور تا دور کمپ فنس کشی شده و بالای فنس هم سه ردیف سیم خاردار کشیدند و با برزنت سبز رنگ ضخیم روی فنس‌ها رو پوشاندند. البته که اجازه خروج از کمپ رو داریم اما باید نگهبانی رو که با دو درب الکترونیک باز و بسته میشه رو رد کنیم، موقع باز کردن درب صدایی مثل باز کردن درب زندان به گوش میرسه. برای هر بار ورود به ساختمان هم باید نگهبانی دم در هر ساختمان کارتت رو نشون بدی تا درب رو که این هم با صدایی شبیه باز کردن درب زندان باز میشه رو برات باز کنند. هیچکدوم از اتاقها قفل و بست نداره و اصولاً هیچ امنیتی وجود نداره، پول و یا مدارک و چیزهای قیمتی رو باید همیشه همراه خودت ببری حتی اگه توالت یا حمام بری. برادران عرب بی اعصاب هم همیشه و هر شب درگیری و دعوا و داد و بیداد دارند، که خب مثل اینکه اینجا یک امر عادی تلقی میشه! تو این بیست روزی که اینجا هستم تا حالا چهار بار صدای زنگ آتش سوزی بلند شده و نصف شب همه ما رو از ساختمان بیرون کردند، اما آتش‌سوزی در کار نبوده ظاهرا همین آدمهای بی اعصاب اینکه فندک میگیرن زیر سنسور حرارتی. ولی خب باید بیرون منتظر بمونیم تا آتش نشانی بیاد و تایید کنه که آتش سوزی رخ نداده... توی کمپ اجازه غذا پختن نداریم چرا که رستوران کمپ سه وعده غذا میده، غذا که چه عرض کنم یه آشغالی درست میکنند که فکر نکنم خودشون ازش استفاده کنند. اما همون آشغال رو هم با خساست تقسیم میکنند اگه بیشتر بخوای میگه برو هر وقت اون رو خوردی بیا دوباره بگیر، اما دوباره که میری دیگه غذای اصلی رو بهت نمیده فقط کمی سیب زمینی با سه تا نان تست برات میگذاره که از ده تا فحش بدتره. خیلی‌ها غذای اینجا رو نمیخورن و فقط نان تست رو میگیرند و می‌برند تو اتاق تا یه جور دیگه خودشون رو سیر کنند، چند بار هم سر کیفیت غذا دعوا شده اما هیچ فایده‌ای نداشته... ما بچه‌های ایرانی و افغانی یه اجاق برقی کوچیک داریم، یه ماهیتابه هم من خریدم كه معمولا شبها نوبتی ازش استفاده میکنیم و یک تخم مرغ یا املت باهاش درست میکنیم...